Vos en het Veld

In het schemerlicht van een oud bos sluipt een vos geruisloos over het pad. Zij kent de paden van haar voorouders, voelt de onzichtbare lijnen onder haar poten – lijnen van verbinding, van geschiedenis, van wat was en nog doorwerkt. De vos weet: niets staat op zichzelf.

Zij beweegt met scherpzinnigheid, voelt aan waar ze stil moet blijven staan, en waar zij met zachte stappen vooruit kan. Haar echte kracht zit niet in haar spierballen, maar in haar vermogen te zien wat anderen over het hoofd zien. In haar ogen leeft een oude wijsheid – één die herkent wat vastzit en wat weer mag stromen.